De basis voor dit nieuwe voedingsbewustzijn werd voor een groot deel gelegd door pioniers uit de biochemie in de 60-er jaren zoals prof. Linus Pauling, tweevoudig winnaar van de Nobelprijs en een van de grootste wetenschappers van de 20e eeuw. Prof. Pauling ontwikkelde een op optimale voeding en micronutriëntentoevoer gericht systeem ter voorkoming en behandeling van ziektes. Hij ontdekte dat chronische ziektes ontstaan wanneer de biochemie van het lichaam verstoord is door tekorten of disbalans van voedingsstoffen en micronutriënten in het lichaam. Het opheffen van deze tekorten of disbalans d.m.v. voedingsverandering en eventueel suppletie met vitamines, mineralen en sporenelementen werd een nieuwe therapievorm die hij de naam orthomoleculaire geneeskunde gaf.

Zijn definitie van orthomoleculaire geneeskunde is:

'Het behoud van gezondheid en de behandeling van ziekte door verandering van de concentraties van substanties die normaal in het lichaam aanwezig zijn en die voor een optimale gezondheid noodzakelijk zijn.'

Orthomoleculaire therapie herstelt het evenwicht tussen belastbaarheid en belasting van het HELE lichaam. Als de belasting hoger is dan de belastbaarheid is er sprake van distress. Distress maakt ziek en als deze te lang duurt heeft het lichaam geen stoffen meer voorhanden om goed te kunnen functioneren m.a.w. er wordt meer verbruikt dan dat er binnenkomt. Op deze manier ontstaan er gezondheidsklachten en ziektes. Orthomoleculaire therapie helpt de balans te herstellen.

De orthomoleculaire geneeskunde neemt een belangrijke plaats in bij de behandeling van vele chronische ziektes zoals bijvoorbeeld: artrose, reuma, hart- en vaatziekten, verhoogd cholesterol, diabetes, chronisch vermoeidheidssyndroom, allergieën, chronische pijnklachten, psoriasis, eczeem, hormonale stoornissen en multiple sclerose.